Over schrijven

Ik wil vergeten hoe te schrijven. Dan kan ik opnieuw beginnen. Wel de juiste woorden op de juiste plaats leren zetten. Waarom vind ik van mezelf dat ik niet kan schrijven? Omdat het me niet lukt om de weelde in mijn hoofd aan het schrift toe te vertrouwen? Bestaat die weelde wel? Ik beeld ze me letterlijk alleen maar in. Of is het eerder omdat hetgeen ik dan wel op papier krijg de mensen niet raakt zoals ik zou willen. Het vraagt een grote inspanning om te schrijven, waardoor ik het vaak laat voor wat het is. Dit stuk hier was er bijna niet gekomen, ondanks veel voornemens. En als ik dan toch de inspanning niet uit de weg ga, pers ik met de grootste moeite een tekst uit mij die niemand boeit. Ik overdrijf natuurlijk maar ik overdrijf ook niet zo heel erg veel. Mijn pogingen om gepubliceerd te worden draaien nooit op iets uit.

Het frustreert me omdat ik het niets eens geheel onterecht vind. Nog meer frustreert het me dat ik daar in de eerste plaats over gefrustreerd ben. Ik dacht altijd dat ik voor mezelf schreef. Hoe huilachtig!

Opnieuw beginnen dus. Op zoek naar een vermeende zuivere oorsprong waar de woorden nog recht uit mijn hart komen. Elke letter met plezier neerschrijven of niet neerschrijven wanneer dat ontbreekt. Zou er een volmaakte methode bestaan waarmee zelfs iemand als ik Literatuur zou kunnen maken. Uiteraard niet. Hoe sneller ik dat idee begraaf hoe beter. Nog beter is het helemaal geen Literatuur meer te willen maken. Het meeste plezier heb ik beleefd aan het schrijven van brieven waarin ik niet meer bezig was met de dingen zo mooi beschrijven als ik kon maar gewoon zo accuraat mogelijk beschrijven wat ik voel voor iemand of dat nu verlangen of boosheid is en me daarin liet meeslepen door mijn eigen woorden.