Als twee honden vechten om een been, loopt het derde ermee heen. Zo luidt het spreekwoord. Maar in de Parklaan 42 is er geen derde hond. Bas en Doris moeten enkel elkaar delen, en dat lukt prima. Ze h

‘Identiteit’. Het woord staat midden op het bord, in het slordige handschrift van meneer De Munck. Ik kan het nauwelijks lezen vanop de achterste bank. ‘Iedereen moet zichzelf kunnen zijn!’ roept Amir

**21h10** in de wachtkamer van het spoed is de drinkfontein stuk de televisie helaas niet een jongen zegt *chanson de merde* ik knik in het toilet geen handzeep ik zit hier maar zouden ze me vergeten

Na zijn wekelijkse sessie bij de psycholoog, stapt Emiel de frituur binnen. Ze hadden het over een nieuwe collega die zijn werk bekritiseerde. Hij was er erg van aangedaan. Niet gezond, beseft hij, ma

Mijn moeder staat op een stelling. Net wanneer ik haar herken, springt ze. In plaats van naar beneden valt ze omhoog. Dat kan eigenlijk wel, denk ik, ze kon hier nooit goed aarden.

Terwijl ik een ijsje eet brandt links van mij een tank rechts, op het bankje van mijn eerste zoen, rusten soldatenmutsen door kogels gekust ik verloor tweeënzestig uur in kelders waar familie vervreem

'Ik zie je ook graag,' zei ik terwijl ik haar lippen ontweek, 'net daarom wil ik je ervan behoeden om iets met mij te beginnen'. 'Ik ben heel jaloers en ik denk altijd dat ik het beter weet', ging ik

twee maanden nadat ik je op date uitnodigde vroeg je "geldt het aanbod nog" ik was even gelukkig dan vertelde ik mijn psycholoog dat liefde een angststoornis is de date trok onwennig van het café naar

Met duizenden wandelen we hier. Verenigd in onze woede om waar mensen toe in staat zijn. We fluiten, we roepen, we zingen dat we het niet aanvaarden. We eisen eensgezind een vrede die niemand nog voor

Ik ben een schrijver. Een schrijver. Want in den beginne was het woord. En ik adem het woord. Ik eet, ik schijt, ik neuk maar niet echt. In het echt schrijf ik. Ik ben een echte schrijver. Ik schrijf