Kranenmaan

twee maanden nadat ik je op date uitnodigde
vroeg je "geldt het aanbod nog"
ik was even gelukkig
dan vertelde ik mijn psycholoog dat liefde
een angststoornis is

de date trok onwennig
van het café naar de club
waar de muziek – het was dub –
niet bij mijn leeftijd paste
ik je handen raakte
en je ogen mijn ogen misten

we verlieten de club
we zagen een straat, huizen
en boven dat alles een hoge kraan
er hing een wit paneel aan dat glom
je zei "net zoals een volle maan"

ik dacht, mijn laatste kans
maar de kus stolde in mijn keel

toen ik mijn spraak herwon
en vroeg wanneer ik je opnieuw zou zien
bleek dat ik gelijk had.