Ik ben een schrijver

Ik ben een schrijver. Een schrijver.
Want in den beginne was het woord. En ik adem het woord.

Ik eet, ik schijt, ik neuk maar niet echt. In het echt schrijf ik. Ik ben een echte schrijver.

Ik schrijf zonder discipline, soms maanden niet, zelfs jaren, maar de woorden zijn altijd met mij en in mij en rond mij.

Ik kan in gedachten bij mijn familie zijn, mijn vrienden, mijn hobby’s, mijn werk, mijn geliefde, maar mijn hart is altijd elders.

Mijn hart stort zich uit in kettingen van letters zonder betekenis, maar echter dan de vreugde van mijn moeder toen ik haar buik verliet.

Ik schrijf over verdriet, melancholie zelfs. Ik schrijf alsof ik depressief ben, maar ik brand van leven. Mijn pen zal de zon zijn die de aarde opslokt om haar tot haar oorsprong te brengen, het verzengend niets waarin ik mijn woorden vind.

Ik schrijf moeiteloos omdat ik geen moeite toe. En als ik niet schrijf, dan schrijf ik nog want de woorden zijn aan het zwellen in mij.

Ik hoef niet gelezen of gehoord te worden. Ik hoef alleen woord na woord neer te zetten, en liever nog alle woorden tegelijk. Want het zijn mijn woorden en meer dan mijn woorden; ze zijn alles. Alles wat er toe doet.

Het is bijna niet te verdragen dat ik moet ademen, moet eten, moet praten, en tweemaal per dag mijn tanden poetsen.

Maar ik verdraag het. Omdat het me eender is. Omdat ik de mensen vergeef dat ze niet beseffen dat de woorden die midden in het leven staan de enige woorden zijn die je nooit hoort.

Zoveel verschil maakt het eigenlijk niet. Ik heb niets of niemand nodig om mezelf neer te schrijven.

Laat me dus mijn leven in vrede en vreugde vergooien. Laat me onder mensen komen, hen liefhebben en haten, en zij elkaar. Want zelfs als ik geen woord meer op papier zet, zal ik, zoals ik altijd al deed, ademen in woorden, eten in woorden, neuken in woorden, liefhebben in woorden, en sterven in woorden.