Een nutteloze mars

Met duizenden wandelen we hier. Verenigd in onze woede om waar mensen toe in staat zijn. We fluiten, we roepen, we zingen dat we het niet aanvaarden. We eisen eensgezind een vrede die niemand nog voor mogelijk houdt.

De eerste mars die we hielden, klonk nog vol hoop. We waren daar, allemaal samen, we dachten nog dat als we maar met genoeg waren, als we maar luid waren, er ergens wel iemand zou luisteren. Als, maar, dan.

De leuzen die we nu scanderen zijn nog dezelfde, maar tegelijkertijd ook niet meer. We zingen niet meer allemaal samen. Hier en daar hoor je een groepje beginnen en weer stilvallen, terwijl er enkele individuen voorzichtig mee mompelen. Ook de pamfletten hebben hun boodschappen behouden, maar niemand die er nog naar kijkt.

Ik zie ons hier verder wandelen, steeds stiller, steeds verder uiteen, tot we elkaar niet meer kunnen horen of zien en er ergens ver weg een volk niet meer bestaat.